ที่มีเนื้อหาว่า มาราธอนเป็นเกมแข่งขันที่แปลกประหลาด ใครก็ตามที่ตั้งใจจะชิงชัยให้ได้มา จะยากนักที่ได้รับ แต่มันจะมอบความชื่นชมให้กับผู้ที่ละวางความปรารถนาในตัวมันลง 

ไปถามนักวิ่งมาราธอนหลังการแข่งขันจบสิ้นลง ถ้าผู้ตอบตอบอย่างจริงๆใจนะ จะพบว่า 

รายที่วิ่งจะเอาให้ได้ จะไม่ประสบความสำเร็จอย่างที่ต้องการ แต่รายที่ผลออกมาดี มักจะไม่คาดหวังมาก่อนว่าสนามนี้จะได้ดี 

แสดงว่าเรื่องทัศนคติก็มีส่วนในผลการแข่งขันไม่น้อย แต่ที่กล่าวนี้มิได้หมายความว่า "การซ้อม" ไม่มีผลสำคัญ มีครับ และมันนั่นเองที่มีส่วนสำคัญของผลลัพธ์ทั้งหมด แต่ในวันจริง จะต้องจัดการด้วยความคิดที่เหมาะสมกับมาราธอนชุดหนึ่ง 

และนี่เองคือเสน่ห์ของมาราธอน ที่กติกาประการนี้สามารถทำความเข้าใจได้เพียงหนึ่งนาทีที่อ่าน 
แต่ถ้าจะทำให้ได้จริงอย่างที่ผมเขียนไว้ บางท่านอาจจะต้องใช้เวลายาวนานเกือบทั้งชีวิตที่จะหยั่งถึงตรงนั้นได้


เมื่อคุณบรรลุเป้าหมายตรงนี้ได้ จะเรียกได้ไหมว่า "จบปริญญามาราธอน" 

ที่ผ่านมา ผมได้ยินว่า สิบโล อนุบาล ฮาล์ฟ เท่ากับชั้นมัธยม และมาราธอนเท่ากับปริญญา 

นั่นเป็นการเปรียบเทียบที่ขี้เท่อที่สุดในสายตาของผม 

วิ่งสิบโล แม้จะสั้นกว่า แต่จะเป็นแชมป์ไม่ใช่ง่ายนัก และหากคุณปราศจากวินัย , สิ้นไร้ความพากเพียร และยากแค้นในองค์ความรู้ เราก็จะวิ่งห่วยในทุกระยะนั่นแหละ 

เราจะวิ่งระยะไหน ไม่สำคัญ แต่วิ่งแล้ว จงเอาดีให้ได้ในระยะนั้น อย่าเอาระยะทางมาบลัฟผู้อื่นว่าข้าเจ๋งกว่าเพราะข้าลงยาวกว่าเอ็ง 

มิเช่นนั้น อูเซน โบล์ท ก็จะมิเป็นนักวิ่งปัญญาอ่อนหรอกหรือที่วิ่งเพียง 100 เมตรเท่านั้น อีกทั้งไมเคิล จอห์นสัน ก็ทำในสิ่งที่ขาดเขลาล่ะซิ 

เราควรจะมีเกณฑ์คุณค่าบางอย่างที่จะลงสีสันว่า "ความสำเร็จ" คืออย่างไร สำหรับมาราธอน ก็ต่อเมื่อ ดำเนินพฤติกรรมฝึกซ้อม และแผนการณ์จัดระเบียบความคิดจนบรรลุเป้าหมายมาราธอน ในสูตรผลลัพธ์ที่กลับด้านนั้นเอง 

ที่ไม่ใช่ ณ ตัวเลขเวลาแข่งขันเท่าใด หรือในกลุ่มอายุเท่าใด แต่มันถูกวัดกันที่เนื้อหาการควบคุมความคิดและจิตใจ ต่อหน้าต่อตา 42.195